“Rules of snake”
Toen ik in 2000 de Arthur Andersen Alameda Community Learning Center bezocht in kader van een studiereis werden we bij de receptiebalie ontvangen door twee learners. Of we een afspraak hadden? Eenmaal binnen viel mij het rooster op, een dagindeling op een vel papier, door learners gemaakt. Tijdens de rondleiding werden we voorgesteld aan de slang, door een learner meegebracht. Op het terrarium van de slang hing een bordje met daarop de ‘rules of snake‘. Vier regels die moesten bijdragen aan een lang verblijf van de slang op de school.
Wat ik interessant vind aan kinderen die spelen is dat er op een gegeven moment een fase komt waarin er spelregels worden bedacht door de kinderen zelf. Niet alleen om het spel leuker, uitdagender of moeilijker te maken, maar ook om het mogelijk te maken voor andere kinderen om mee te doen. Op informele wijze doen de kinderen hierdoor kennis en vaardigheden op. Er is sprake van intrinsieke motivatie: leren is vooral leuk. Kinderen hebben een prima sensor om het eigen leren vorm te geven. Wat wij op het AACLC in de praktijk zagen was dat het de leerlingen zelf waren die voor een groot gedeelte hun eigen spelregels maakten.
Dat heeft op mij een enorme indruk gemaakt. Vandaag heb ik daar op Speel! kort wat over verteld.
Spelregels
De learners onwikkelde spelregels voor het eigen leren, maar ook van het curriculum en de fysieke ruimte. Zij waren mede-eigenaar van de leeromgeving. Er bestond een kern van een curriculum en rondom deze kern werden verschillende projecten ontworpen door een samenspel van facilitators en learners. De learners werkten in heterogene projectgroepen aan real-life assignments, met een koppeling naar de gemeenschap van Alameda of mondiale gebeurtenissen en problematiek. Iedere learner had zijn eigen individuele leerdoelen, die vervolgens door samenwerking en peer-tutoring gehaald werden. Ontbrak het aan kennis of vaardigheden dan werd er een afspraak gemaakt met een facilitator voor een workshop of evaluatiemoment.
Verantwoordelijkheid voor eigen leven
In onderstaande presentatie krijg je een indruk van het leren op de ACLC. Grote indruk op mij heeft learner Julie op mij gemaakt. Zij was een jongedame die het niet redde in het reguliere onderwijs. Zij dreigde uit te vallen. Zij besloot zich in te schrijven voor het ACLC en kreeg een kans. De manier van leren bleek op haar lijf geschreven te zijn. Zij kon haar creativiteit kwijt, ontplooide zich tot een tutor van jongere learners en raakte dermate intrinsiek gemotiveerd dat ze op ongeveer een jaar voor haar ‘afstuderen’ al een aantal ‘classes’ volgde op een nabijgelegen college. De ‘school’ bood haar de ruimte om zelf de spelregels van haar eigen leren te organiseren, gaf haar het vertrouwen en de ondersteuning die zij nodig had om een positieve draai te geven aan haar eigen leven.
Wat ik tien jaar geleden daar heb gezien heeft zich ondertussen in Nederland als een soort van onderstroom gemanifesteerd in de vorm democratische onderwijsvormen, zoals Knowmads, Sudbury Nederland en initiatieven als co-lere en de Invisible Learning Tour. Ook iLearn201x is gebaseerd op deze onderstroom.
De afspraak op het ACLC bleek een afspraak te zijn met mijn visie en passie voor leren en onderwijs. Ik ben erg geïnteresseerd geraakt in processen van co-creatie, co-leren, informeel leren en probeer deze processen te integreren in mijn activiteiten binnen het ‘formele onderwijs’. Samen spelregels bedenken is leuk.