Fullan heeft het kort over de ‘Sputnik Shock’, eind jaren ’50, waarin de Amerikanen zich een hoedje schrokken dat de Russen als eerste in de ruimte waren, wat leidde tot grootschalige onderwijshervormingen in de VS. Het onderwijs kreeg de schuld.
De onderwijsvernieuwingen in de jaren ’60 die daarop volgde werden geïnitieerd vanuit een adoptieperspectief: vanuit onderzoek innovaties en curricula ontwikkelen, die verspreiden in het systeem en er dan van uit gaan dat deze vernieuwingen geadopteerd werden door de scholen. Op bladzijde 6 schrijft Fullan:
There was actually great pressure and incentives to become innovative, and this resulted in many schools adopting reforms that they did not have the capacity (individually or organizationally) to put into practice. Thus, innovations were adopted on the surface, with some of the language and structures becoming altered, but not the practice of teaching.
Herkenbaar, niet? Op bladzijde 7 maakt Fullan mij enthousiast over zijn boek:
The urgent reasons for reform are now familiar. The global society is increasingly complex, requiring educated citizens who can learn continuously, and who can work with diversity, locally and internationally. Although the source of blame varies, it is now an undeniable conclusion that the education system and its partners have failed to produce citizens who can contribute to and benefit from a world that offers enormous opportunity, and equally complex difficulty finding one’s way in it.
Sluit goed aan bij mijn zin! Fullan raakt zelfs mijn visie als lerarenopleider. Op blz.17 schrijft hij:
The preservice education of teachers does not prepare them at all for the complexities of educational change. And until recently, the plight and the potential of the beginning teacher have been ignored.
Mijn interesse is gewekt. Dit boek ligt de komende week op mijn nachtkastje.