Categorie: inspiratie

• Onderwijs op de leestafel

  Leestijd: < 1

  Vanochtend bezocht ik in kader van stagebezoek een student op het LJC² in Haarlem.  Ik was wat vroeg, drink nog een kopje koffie aan de leestafel in de docentenkamer waar mijn aandacht getrokken werd door een aantal covers van vakbladen.

  Inspirerend beelden, thema’s waar ik zelf mee bezig ben, en zo naast elkaar gelegd geven deze covers een aardig beeld van belangrijke discussies en ontwikkelingen in het onderwijs.

  

  

  

  Wat was de uitspraak ook al weer? Don’t judge a book education by it’s cover?

  By the way:

  Prima VO
  MediaCoach
  VMBO! (pdf)

• Belangrijk! The Story of Stuff

  Leestijd: 2 minuten

  In december schreef ik een blogpost over de films en boeken die ik in mijn kast had staan, om je snel in te lezen over het klimaatdebat. Een aantal daarvan gingen specifiek in op de effecten van de consumptiemaatschappij en globalisering. Vandaag voeg ik The Story Of Stuff toe aan mijn lijstje.

  The Story of Stuff
  Annie Leonard vertelt in een 20 minuten durende video over de effecten van ons consumentengedrag op onze leefomgeving. Ze begint met haar iPod en vraagt zich af welke weg deze afgelegd, van grondstof tot product tot afval. Met behulp van animaties, tekeningen en schema’s legt Leonard  uit wat de cyclus is van consumptiegoederen en maakt ondubbelzinnig duidelijk waar het systeem de soep in loopt. De film is op de website te bekijken, ook met Nederlandse ondertiteling. Je kan de film daar ook downloaden. Hieronder een trailer.

  Toepassing in de les
  Deze film kan uitstekend gebruikt worden in de lessen aardrijkskunde of economie (klas 3, bovenbouw?). De film is opgedeeld in de onderdelen van de levenscyclus der dingen en biedt prima aanknopingspunten voor een mooie kijkwijzer.  Laat leerlingen in groepjes na het kijken van de video de onderdelen verder onderzoeken. Kloppen de argumenten die Leonard noemt in haar betoog? Betrek de eigen omgeving van de leerlingen er bij en laat ze hun eigen consumentengedrag verkennen en welke gevolgen dat heeft voor milieu en maatschappij. Hoe komt het dat die spijkerbroek zó goedkoop is?

  Gedachten
  We leven tegenwoordig in het antropoceen, in een wereld die hot, flat & crowded is. Het is belangrijk dat wij, maar zeker de jongeren, bewust worden van onze rol als consument, onze voetafdruk op deze planeet en hoe wij kunnen bijdragen aan een duurzame wereld. Bewustzijn over dit thema bij jongeren is ook van groot belang omdat de problemen op het gebied van milieu, klimaat, oneerlijke wereldhandel, natuurlijke hulpbronnen, etc. in snel  tempo groter en complexer worden. En wie zullen in de toekomst de oplossingen moeten bedenken? Precies.

  Belangrijk, dit soort films.

  (via Stephen Downes, hier en hier)

• Daar hou ik je aan!

  Leestijd: < 1

  Als ik mijn school binnen loop en ik zie onderstaande poster op een deur geplakt, dan word ik daar vrolijk van! Mijn eerste reactie: “Mooi, daar hou ik je aan!”.

  Mijn school mag best proberen mij wat meer te indoctrineren met dit soort visie-beelden. Het inspireert, zorgt voor beleving en discussie. Ik ga deze foto natuurlijk op de voorkant van het scholingsvoorstel eLearning plakken.

  

• Rather A Safe Chaos Than A Dangerous Order (#INHshare09)

  Leestijd: 3 minuten

  Donderdag zat ik bij de keynote van Alexandre Peltekian, één van de sprekers op de Show & Share ’09 van Hogeschool INHolland. In zijn verhaal, Rather a safe chaos than a dangerous order, staat hij stil…

  …bij hoe het Hollandse gelijkheids denken tot regeldichtheid en betutteling leidt en gezond verstand in de weg staat. Regelzucht vernietigt leervermogen en management verstikt leiderschap. Niets is wat het lijkt. Perceptieverandering is een middel om ‘out of the box’ te kunnen denken. bron: programma Show & Share ’09

  Deze keynote raakt één van de niveaus van vlak leren, leren binnen de organisatie, zoals ik dat in deze blogpost heb omschreven. Het gaat om innoveren en kennis maken binnen de organisatie, van onderop. Het verhaal van Peltekian is niet nieuw, maar de anologie met innovaties in de luchtvaartindustrie maakte het een interessante sessie.

  Free Flight Concept
  Peltekian gebruikt in zijn verhaal het Free Flight Concept. In dit concept probeert men antwoord te vinden op de vraag hoe je meer vliegtuigen in de lucht kunt krijgen zonder ongelukken. In eerste instantie ben je geneigd te zeggen dat dit een taak is van de verkeerstoren die de piloten aanstuurt. Piloten hoeven tegenwoordig nauwelijks zelf beslissingen te maken als het gaat om de vluchten, dat regelt de verkeerstoren. Er zijn echter grenzen aan de verkeersdruk die de verkeerstoren aan kan.  En door alles te organiseren en te controleren, de piloten minder te laten beslissen, wordt het risico dat er ongelukken gaan gebeuren groter in plaats van kleiner.

  “Niets is wat het lijkt”, zegt Peltekian. Wat gebeurt er als je de verkeerstoren uit de vraagstelling haalt en de piloten weer laat vliegen? Peltekian laat een aantal voorbeelden (zoals onderstaande animatie) zien dat de piloten onderling met elkaar beginnen te communiceren en zelf beslissingen maken over op welke hoogte ze vliegen, welke koers en hoe ze kunnen profiteren van de weersomstandigheden, om op die manier ongelukken te voorkomen. Wat blijkt, op deze manier konden piloten een hogere verkeersdruk aan dan de verkeerstoren. Meer van deze animaties zijn hier te downloaden. De lijnen staan voor de communicatiestromen tussen de vliegtuigen.

  

  ‘Ken je grenzen, niet de regels!
  Dit is de boodschap van Peltekian. Een piloot wil vliegen, een docent wil lesgeven. Professionals presteren beter zonder aansturing, peerfeedback uit het eigen beroepenveld is vele malen belangrijker dan het oordeel van het management.

  De uitdaging voor grote organisaties, zoals INHolland, is om de juiste voorwaarden te scheppen voor innovatie. Binnen de organisatie moet de betutteling worden weggenomen, moeten professionals weer met elkaar communiceren en moet de ‘cockpit van het vliegtuig’ opnieuw ingericht worden om de piloot in staat te stellen te communiceren, te excelleren en verantwoordelijkheid te dragen voor zijn acties. Aldus Peltekian, en wat mij betreft heeft hij gelijk.

  In theorie zie ik een organisatie waarbinnen kennis, creativiteit en passie voor vrij stromen in plaats van geblokkeerd te worden door de regels. In de praktijk voor mij persoonlijk een uitdaging, om met deze blokkades  om te gaan. Communiceren met mijn collega’s, het sociale leren, is één van die uitdagingen. En daarin zal ik onthouden…

  Niets is wat het lijkt.

• Inspirerend: Early adaptors-in-opleiding

  Leestijd: 2 minuten

  Als studenten docenten gaan inspireren, dan gaat het goed met het onderwijs! Een aantal weken geleden had ik een gesprek met twee studenten uit mijn leergebied Mens & Wereld, Richard Molenaar en Stef Maas, naar aanleiding van een bezoek aan de Schools Technology Centre (STIC) van Microsoft in Brussel, waar zij een masterclass “Leren in praktijk brengen” volgden.

  De heren doen verslag over deze dag en leggen en passant even hun onderwijsvisie op tafel. Dit zijn early adaptors-in-opleiding, en dat regelen ze zelf. Dat wordt een vet bekwaamheidsdossier! Kijkt u even mee? Met toestemming van Richard en Stef.

  Drie fragmenten
  1. Studenten vertellen ver de Masterclass “Leren in praktijk brengen” georganiseerd door Microsoft in Brussel, de studenten vertellen over een ‘project Nederlands – Geschiedenis’, waar ze de surface table in een ‘verbeterde versie’ gaan inzetten.
  2. Studenten vertellen over de visie op onderwijs van Microsoft, betekenisvol leren en de veranderende rollen van docent en student.
  3. Studenten over de keuze van het project met een SMARTboard naar aanleiding van masterclass, geinspieerd door de Surface Table.

  Masterclass
  De masterclass was speciaal georganiseerd voor leraren-in-opleiding, een gelegenheid voor de studenten om uiteraard kennis te maken met de softwaretoepassingen van Microsoft. Ik kon door omstandigheden op het laatste moment niet mee (terwijl ik m’n Apple Powerbook en iPhone wel netjes had opgepoetst) naar het STIC in Brussel. Het STIC is een educatief lab waar didactiek op het gebied van ICT op een lijn moet worden gebracht met de technologie van Microsoft. De studenten kregen de opdracht om een lestoepassing te bedenken rondom een van de technologieën van Microsoft. Dit werd gelijk een uitdaging. De studenten die daadwerkelijk het plan uitwerken, dingen mee naar een prijs.

  Stef en Richard hebben de uitdaging aangenomen! Geïnspireerd door de Surface en Popfly.

  Early adaptors
  De uitnodiging van Microsoft kwam op mijn bordje via een collega, die op zoek was naar studenten. Een mail naar alle studenten leverde een klein clubje op. Intrinsiek gemotiveerd, met besef dat er geen studiepunten te verdienen waren, wel een goede leerervaring en een kans om zich te profileren als jonge docenten in opleiding. Pioniers!

  Ik vind het belangrijk dat een opleiding dergelijke kansen biedt aan studenten. Ik weet uit mijn studieperiode dat ik in het derde jaar van mijn opleiding verplicht een specialisatietraject moest volgen. Ik had het helemaal gehad met mijn studie, was gedemotiveerd, verknalde een stage en stond op het punt om te kappen met de opleiding.

  Toch koos ik dan maar  voor het ICT-traject. Nico Juist en Tom Visscher namen mij mee in de wereld van producerend leren met behulp van ICT. En dat raakte mij! Vanaf dat moment begon ik het onderwijs leuk te vinden, ontwikkelde ik mijn lesstijl en onderwijsvisie. Ik ben de rest van mijn opleiding niet meer van die afdeling afgeweest en de rest is geschiedenis.

  Ik vind het erg gaaf om te zien hoe deze twee studenten enthousiast en gepassioneerd praten over ICT en onderwijs. Dat alles door een simpel mailtje en een dagje Brussel. Stef Maas is ondertussen betrokken geraakt bij het STIC en Microsoft en zal ook op de IPON aanwezig zijn om z’n ding te doen! In juni presenteren zij hun project.

  Ik hoop op nog een paar inspirerende gesprekken!

• Waarheid en vrijheid in het onderwijs. Tegenlicht.

  Leestijd: 4 minuten

  Plato en Socrates. Waarheid en vrijheid. Hoe ziet het onderwijs van morgen er uit en hoe halen we het beste uit onze leerlingen? Op deze vraag zoekt Rob Wijnberg een antwoord in een aflevering van VPRO’s Tegenlicht van maandag 23 maart. In “Hoogvliegen in laagland” is Wijnberg in gesprek met Frank Furedi, Robbert Dijkgraaf en John Moravec.

  Waarheid
  Volgens Frank Furedi, schrijver van het boek Where Have All The Intellectuals Gone, hebben wij geen vertrouwen meer in onze leerlingen, omdat wij,  de docenten, hen niets leren. Hij ziet een paradox in het onderwijs. Het onderwijs praat veel over kennis en kennisvergaring, maar besteedt tegelijkertijd steeds minder aandacht aan de daadwerkelijke kennis. De zoektocht naar waarheid, academische kennis, is gestaakt! Hij hekelt het leren leren, want waarom gaat het onderwijs niet over wat je leert? De docent als coach vindt hij een zwaktebod. De docent moet de kennisautoriteit zijn voor de klas en duidelijke signalen afgeven aan jongeren, die daardoor zekerheid en vertrouwen krijgen om te functioneren in de maatschappij. Docenten durven jongeren niet meer uit te dagen als het gaat om academische kennis! Furedi stelt dat wij onverantwoordelijk bezig zijn in het onderwijs, door leren bloot te stellen aan toeval.

  Plato zegt: zekere kennis en vaststaande sociale normen moeten door onderwijs worden overgebracht. Op die manier ontwikkeld de mens zich tot zijn ware zelf en deugdzame burger (quote Wijnberg)

  Vrijheid
  John Moravec, edublogger op Education Futures, stelt dat het onderwijs waar Furedi over spreekt niet meer het onderwijs van de 21e eeuw is. In het onderwijs van Furedi is de school een fabriek, waar jongeren een vast curriculum volgen door vastgestelde niveaus te doorlopen. Aan het einde zijn ze klaar om in de fabriek te werken. Maar de fabrieken zijn in onze samenleving aan het verdwijnen, die zijn naar China verplaatst. Moravec geeft aan dat we onze jongeren moeten voorbereiden op een maatschappij waar ontwikkelingen steeds sneller en complexer worden, op banen die nog niet bestaan. Wat is dan de basis die je jongeren meegeeft? Volgens Moravec is die nieuwe basis creativiteit en innovatief vermogen. Het gaat om het aanleren van systeemdenken, zodat jongeren leren patronen te herkennen op basis waarvan ze nieuwe patronen kunnen maken. Het gaat om what if-scenario’s en omgaan met chaos en onzekerheid.

  Socrates zegt: Niet zozeer het aanleren van normen en waarden zijn van belang, maar het ontwikkelen van het vermogen om nieuwe waardheden en normen te scheppen (quote Wijnberg)

  Onderwijs op de Obamaschool
  De bovenstaande tegenstelling is kenmerkend voor het onderwijsdebat. Het vormt het landschap waarin we binnen het onderwijs discussiëren over vernieuwingen zoals het nieuwe leren en de veranderende rollen van leerling en docent.

  Een paar weken geleden heb ik deze discussie gevoerd met studenten die in kader van een blok onderwijskunde werkten aan een herontwerp van het onderwijs op de Obamaschool. Mijn verhaal ging over de ontwikkelingen op het gebied van e-learning, en waar je op moet letten als je keuzes maakt om je onderwijs in te richten. Ik deed dat in de context van een maatschappij die hot, flat & crowded is (lees bijvoorbeeld deze column van Thomas Friedman)

  Ik stelde de studenten de volgende vraag:

  Welke type onderwijs bereidt leerlingen, onze toekomst, voor op het bedenken van oplossingen op complexe problemen zoals het energievraagstuk, het klimaatsprobleem en allerlei andere uitdagingen die een snel veranderende geglobaliseerde maatschappij met zich mee brengt? En wat zullen die uitdagingen zijn?

  Het antwoord is de onderwijsvisie voor de Obamaschool, stelde ik. Met deze vraag in het achterhoofd heb ik ook naar de aflevering van Tegenlicht gekeken. Ik vind dat Moravec het juiste antwoord heeft, hoewel hij niet heel veel ‘spreektijd’ krijgt van Wijnberg.

  Uitdaging
  De rode draad door deze aflevering is niet zozeer de tegenstelling die gepresenteerd wordt, maar meer de noodzaak om jongeren uit te dagen in het onderwijs. Hoewel Furedi wat mij betreft de plan volledig misslaat met zijn academisch onderwijs voor een elite in een maatschappij van gisteren, waardeer ik wel zijn drang naar de waarheid. Maar ik zie het meer als nieuwsgierigheid. Als we jongeren de opdracht geven om in de toekomst technologie te ontwikkelen waardoor de opwarming van de aarde wordt tegengehouden, dan begint dat volgens mij bij nieuwsgierigheid van die jongeren. Het is de zesjescultuur waar Robbert Dijkgraaf over spreekt: waarschijnlijk functioneert ons onderwijssysteem dan niet, het is de opdracht van het onderwijs om mensen continue te blijven prikkelen. En het is de uitdaging die ook aan de basis staat aan Moravec zijn verhaal: wat wil je met de informatie doen?

  Waarheid en vrijheid
  De uitdaging van het onderwijs is het betrekken van leerlingen bij hun onderwijs. Dit is waar het onderwijsdebat primair om moet gaan. De discussie over waarheid vs. vrijheid is de verkeerde discussie. Ten eerste omdat het antwoord in de buurt gaat liggen van ‘best of both worlds’, ten tweede omdat het een misverstand is dat als het om vrijheid (nieuwe leren) gaat, het niet om waarheid zou gaan. Dat is juist waar het nieuwe leren omgaat. Alleen vergeten we dat soms, we zijn zo druk met de veranderende rollen, didactieken en media. Best begrijpbaar. En dan laten we onze leerlingen inderaad wel eens zwemmen, ik geef Furedi daar gelijk in. Hij zegt in de aflevering dat er geen leiderschap meer is, dat leerlingen de docent niet meer zien als autoriteit. Ik denk inderdaad dat leerlingen de docent niet automatisch meer als kennisautoriteit zien, maar wel als autoriteit als het gaat om coach, iemand die ze kan uitdagen binnen een veilige leeromgeving. Dat is waar het onderwijsdebat om moet gaan. Hoe krijgen we dat goed voor elkaar!

  De waarheid hoeft niet ten koste te gaan van de vrijheid, de vrijheid hoeft niet ten koste te gaan van de waarheid.

  Links
  Het “educatie 3.0”- model van John Moravec
  Education Futures – Hallo Tegenlicht kijkers

  Polldaddy
  Gelijk na de aflevering werd er een beetje nagepraat over de aflevering van Tegenlicht via Twitter. Goed moment om iets te doen met een poll, die ik via een tweet heb gepost.  . Niet heel reacties, maar wel leuk om te proberen. Je kan een dergelijke poll snel inzetten. U kunt gerust stemmen! :)

• Chi 2.0

  Leestijd: 2 minuten

  Ik volg sinds een paar jaar tai chi lessen bij de ITCCA Nederland. Gisteren volgde ik een speciale les in Amsterdam. Het gaat dan om correctie van de vorm en nadenken over de achtergronden van tai chi.
  Om concepten als ‘chi’ en ‘ji’ uit te leggen gebruikt de meester een keur aan beeldspraken. Ik vreet dat soort dingen! Gisteren werd er echter een beeld gebruikt dat me tot deze post inspireerde. Wat blijkt nu, het leren via digitale middelen is de ultieme vorm van ‘chi’ en ‘ji’!

  Bij tai chi gaat het om ‘chi’ en ‘ji’. Chi is de energie die in je zit. Die chi staat in contact met hemel en aarde, met als verbinding het lichaam van de mens. Ji valt te omschrijven als de richting die je de energie geeft. Dat is een innerlijk proces. De meester vergelijkt het met een spoor waar je een trein over heel laat rijden. Het spoor geeft de richting, is ji. De trein die je er over heen laat rijden is de energie, chi. Als er geen ji is, heb je niet zoveel aan je chi, als er geen chi is, heb je geen ji nodig. Als amateur-projectenman vind ik dit al mooie beelden om je projecten te evalueren en te sturen.

  Ji, de richting, is altijd eenduidig. West, oost, noord, zuid. Naar voren, naar achteren, omhoog, omlaag. Vergelijk het met zeilen op een boot. Je vaart en koers! Chi werkt anders, moet zich aanpassen aan de natuur. Je kan met je boot wel naar het westen willen zeilen, maar als de wind verkeert staat, zal je toch moeten kruisen. Het doel blijft wel hetzelfde. Ik kan er zo rustig van worden, dit soort beelden.

  Chi en ji moet je trainen. De meester vergeleek het met het sturen van een brief. De inhoud van de brief is de chi. De manier waarop de brief verstuurd wordt is de ji. In het begin is het best lastig, de brief wordt verstuurd met de postkoets. Maar na training gaat het veel beter. Je innerlijke kracht is steeds beter in staat om die energie te versturen. De brief wordt al gauw met de auto verstuurd. Je innerlijke kracht is het sterkst als de brief via de e-mail wordt verstuurd. Toen moest ik grinniken. Het versturen van een e-mail als ultieme vorm van innerlijke kracht om je energie te versturen.

  Aan iedereen die zich bezig houdt met leren en technologie in het onderwijs: ga door met wat je doet! Leerlingen die goed kunnen werken en leren met behulp van ICT, zijn niet alleen beter voorbereidt op de steeds complexer wordende maatschappij van de 21e eeuw, maar zijn ook beter in staat om hun kennis en creativiteit, hun chi, te delen met anderen. De kennis laten stromen, vlak leren, met als doel dat zij en anderen er beter van worden. Web 2.0 als de ‘ji’ van de ‘chi’. Chi 2.0.

  En sluit af….

  Foto: le niner @ Flickr

• Toekomst onderwijssysteem in Tegenlicht

  Leestijd: < 1

  De VPRO zendt op 23 maart een aflevering van Tegenlicht uit over de vraagstukken met betrekking tot het onderwijssysteem in de 21e eeuw. Dit lees ik nota bene op Education Futures, de blog van John Moravec die ook geïnterviewd is voor deze aflevering. Titel van de blogpost: Backlight.

  Op de website van Tegenlicht meer over deze aflevering:

  In deze laatste uitzending rond het thema “Excellence” gaan wij met een aantal experts op zoek naar antwoorden op de meest prangende vragen met betrekking tot onderwijs. Wat is er nodig voor een betere talentontwikkeling in Nederland en hoe kan dat samen gaan met meer diversiteit?

  Naast Moravec worden Frank Furedi en Robbert Dijkgraaf geïnterviewd. Frank Furedi zijn standpunt is dat de docent weer als sage on the stage moet opereren in plaats van guide on the side, Robbert Dijkgraaf praat over Holland’s ‘New Learning en Moravec zelf zal uitleggen dat het onderwijs al lang niet meer gaat om het vergaren van kennis of het verwerven van macht.

  Tegenlicht: Hoogvliegen in laagland
  maandag 23 maart 2009 20:55 op Ned 2
  dinsdag 24 maart 2009 15:05 op Ned 2 (herhaling)

  En uiteraard op YouTube. Ik ga kijken. Met dank aan John Moravec, want een TV-gids heb ik niet.

• Vensters op de wereld

  Leestijd: 3 minuten

  Ik denk dat het de eerste colleges vakdidactiek in mijn aardrijkskunde opleiding waren, waar ons werd gevraagd om na te denken met welk ‘groter’ doel wij onze aardrijkskundelessen zouden gaan geven.  Wat vonden wij het belang van de aardrijkskundeles? De eerste stappen in het ontwikkelen van visie.

  Ik zal iets gezegd hebben over dat aardrijkskunde de leerlingen handvatten geeft om vrijer en met meer zekerheid te bewegen in de ruimte/maatschappij. Om die ruimte/maatschappij beter te lezen en te zien. Om op basis daarvan afgewogen keuzes te maken. Het ging over burgerschap. Ik moest daar aan denken toen ik in het vakblad Geografie (jaargang 18, nummer 2 februari 2009) het artikel ‘Canon voor wereldburgerschap‘ las:

  Eind januari presenteerden het NCDO en de Universiteit Utrecht een canon voor wereldburgerschap. De canon bestaat uit vensters op de wereld die als inspiratiebron dienen voor kennis van, belangstelling voor en betrokkenheid bij de wereld.

  Het is geen canon in de zin van de historische- of de betacanon, al was het al omdat deze niet vergezeld wordt van commentaar door Fokke en Sukke. Deze canon bestaat uit 24 ‘vensters op de wereld’, gegroepeerd in acht thema’s: diversiteit, identiteit, mensenrechten, duurzame ontwikkeling, globalisering, verdeling, vrede & conflict en mondiale betrokkenheid. Ik heb de 24 vensters in een slideshow gezet, waar ik geprobeerd heb zoveel mogelijk foto’s (onder een open creative common) van Flickr heb proberen te gebruiken. Dat is niet in alle gevallen gelukt. De slideshow staat onderaan de blogpost. Voor de originele foto’s en een toelichting verwijs ik naar de website www.venstersopdewereld.nl.

  Een dergelijke canon raakt mij mij meer dan dan de historische- of de betacanon. In deze canon staat naast kennis ook de ruimte voor eigen opvatting en discussie centraal.  Ik denk dat het een belangrijk handvat is voor jongeren om na te denken over hoe de wereld werkt en de eigen positie in deze wereld. In een wereld die hot, flat and crowded is, is aandacht voor wereldburgerschap onder jongeren belangrijker dan ooit. Ik vind de titel vensters dan ook beter dan een canon. Een canon klinkt zo definitief, en ik denk dat juist deze canon een dynamischer karakter heeft. Deze canon richt zich op het kritisch nadenken bij jongeren. De vensters dagen de jongeren uit om met hun eigen opvattingen te komen. Een vaardigheid die belangrijker dan ooit is in deze complexe, snelle en ‘harde’  maatschappij.

  De canon biedt ruimte voor docenten om zelf invulling te geven aan de vensters of misschien juist andere vensters te kiezen bij de thema’s die actueler zijn of meer bij de belevingswereld van de leerlingen liggen. Overigens mis ik zelf het venster de invloed van technologie in het thema globalisering. Sociale- en economische netwerken veranderen in hoog tempo en zijn van invloed op het handelen van de mens en het inrichten van de ruimte. Daar moeten leerlingen zich ook bewust van zijn, the world is flat.

  Prima initiatief! Tijdens het maken van de slideshow kreeg ik nog wat ideeën: een introducerende webquest en een ‘vertaling’ van de canon met ‘Nederlandse’ vensters bij de thema’s. Staat op het lijstje, als de gelegenheid er is. Ik zal het ook mailen naar de collega’s van mijn leergebied, het is een mooi vakoverstijgend thema voor leergebiedonderwijs.

  Canon Voor Wereldburgerschap

  View more presentations from Jeroen Bottema. (tags: canon wereldburgerschap)