Ik ben m’n praatje aan het voorbereiden voor Speel! (a.s. maandag 28/2) over mijn bezoek in 2000 aan de Arthur Andersen Alemeda Community Learning Center in Alameda, Californie. Op zoek naar foto’s kom ik onderstaande presentatie tegen.
Ik was ICT-coordinator op het Spinoza Lyceum in Amsterdam, jong en groen, en ging mee met een CPS-trip langs een aantal scholen. Doel was het nemen van ‘een kijkje in de keuken’ en om te onderzoeken hoe deze scholen omgingen met het integreren van technologie. Ik volgde bij de School voor Morgen de opleiding tot ICT-coordinator. De presentatie heb ik voor mijn mede-cursisten verzorgd.
Met name het bezoek aan de ACLC had op mij een enorme impact. Ik voel het enthousiasme dat ik daar van kreeg nog steeds en koester dat. Daar zag ik voor het eerst hoe leerlingen echt eigenaar waren van het eigen leren. Het bezoeken van de scholen deed me realiseren dat ik niet alleen ICT-coordinator was, maar gelijk ook een onderwijsvernieuwer.
Maar meer over de ACLC en Julie aanstaande maandag.
De laatste 30 jaar heeft Finland een enorme ontwikkeling doorgemaakt op educatief terrein en wordt gezien als een land met een van de beste schoolsystemen ter wereld, ondersteund door cijfers van de OECD. Goede resultaten, minder dan 2% uitval, etc. Wat is er dan gebeurd? Pasi Sahlberg, directeur van het ‘Center of Mobility and Cooperation’ in Finland, legt de ‘Finse droom’ uit. Mevrouw van Bijsterveldt, kijkt u ook mee? (meer…)
Why aren’t students watching lectures on their own, at their own pace, in their dorms? Why aren’t we using the 300-person gathering at 10 a.m. every Tuesday and Thursday as an opportunity for active peer-to-peer instruction rather than a passive, one-size-fits-all lecture?
Dit schrijft Salman Khan, oprichter van de Khan Academy, in een artikel voor The Chronicle of Higher Education. De voordelen van on-demand video/weblectures boven de ’traditionele hoorcollege’ zijn volgens hem:
De student kan naar eigen inzicht en tempo pauzes inlassen en fragmenten herhalen;
De student kan zich gericht focussen op de onderwerpen/fragmenten die voor hem of haar relevant zijn op dat moment (ik heb zelf een voorkeur van een serie korte weblectures over een bepaald thema);
Docenten kunnen real-time informatie verzamelen over hoe studenten (individueel en als groep) de weblectures gebruiken: hoe vaak, welke onderdelen en voor welk doel. Er is meer data om te bekijken hoe de colleges het beste de andere studieopdrachten van de student kan ondersteunen;
Een vakgroep zou de weblecture kunnen laten verzorgen door een docent/expert die het onderwerp goed kan brengen en uiteraard passie voor zijn vak heeft. Die expert zou ook van ‘buiten’ kunnen komen.
Het maakt de handen van de docent vrij om de contactmomenten met de studenten op een betekenisvolle wijze te organiseren.
Een argument voor het houden van een hoorcollege is dat het de student de mogelijkheid biedt om ‘live’ vragen te stellen aan de docent/expert. Maar in realiteit, zo stelt Khan, nemen de meeste studenten de moeite niet om hun vinger op te steken, bewust van de tijd of onzeker over evt. reacties van mede-studenten of de docent. Vragen die gesteld worden, zijn vaak maar relevant voor een klein gedeelte van de deelnemers.
Het aanbieden van de weblecture maakt het volgens Khan waarschijnlijker voor de student om direct van de docent te leren, als de student zelf kan bepalen wanneer hij of zij dat nodig acht. Overigens zijn er voldoende mogelijkheden voor de student om vragen te stellen via de lecture tool of een backchannel, als Twitter of een forum. De docent kan die vragen met meer aandacht voor de individuele student behandelen, in de context van het leerproces van die individuele student.
Wat ik interessant vind aan het inzetten van weblectures in het onderwijs, bijvoorbeeld bij ons op de lerarenopleiding, zijn de vragen die het opwerpt met betrekking tot het herontwerp van onderwijs. Weblectures kunnen ondersteunend zijn in het ontwerpen van leerpraktijken waar de student centraal staat. Er ontstaat ruimte voor andere, activerende werkvormen, met een focus op verdieping en ondersteuning, onderdelen die studenten vaak in relatieve isolatie zelf moeten uitzoeken omdat daar in het reguliere college vaak geen tijd voor is door de plek van het verhaal van de docent.
Door de inzet van weblectures geef je studenten gedeelde verantwoordelijkheid over het leerproces. Je zegt ook tegen de student: ik heb vertrouwen dat jij het beste weet wat je nodig hebt voor deze leertaak en als je er niet uitkomt dan bied ik ondersteuning. Khan zegt dat het aanbieden van weblectures de docent ‘vrij maakt’ om een actief deelnemer te zijn in een ‘interactive, peer-to-peer problem solving powwow in the classroom‘.
Dat vereist wel dat weblectures niet alleen worden ingezet ten behoeve van ‘registratie’ maar dat de leerpraktijk zo wordt ontworpen dat de weblecture een positief effect hebben op het leerproces van de studenten.
Een inspirende bijdrage van Paul Natorp op TedxBilbao (hoewel hij wel even op gang moet komen). Natorp beschrijft wat hij geleerd heeft over onderwijs en zijn rol als ‘educator’ vanaf de tijd dat hij bij KaosPilots in Denemarken betrokken raakte.
…and what I discovered was that if we want to create a space for people to grow and really learn it matters a lot how we think about each other and how we look at each other. And this was probably one of the most powerful interventions I’ve done in my professional life as an educator. I shared my own vulnerability and my desire to learn with my students. And most importantly I chose to look at them as creative, resourceful and whole human beings that are worthy of responsibility and trust. And are capable of finding good solutions themselves.
Natorp pleit voor een school dat vooral een plek van vertrouwen, respect en ondersteuning moet zijn. Respect voor elkaars dromen, vertrouwen dat deze dromen tot realiteit gemaakt kunnen worden en ondersteuning voor de jongeren om deze grote stappen in het onbekende te durven maken.
So what I’ve learned is that as teachers we must get out of the way of our students and we must stand by their side to support them.
As educators and teachers it is not our job to tame our students. I believe that an important part of our job is to untame our students, to help them to express who they are, use their talents and find food themselves.
Dit raakt mijn passie voor onderwijs en leren. En als lerarenopleider zal ik in 2011 weer mijn uiterste best doen om de passie en talenten van mijn studenten centraal te stellen en ze helpen om creatieve en innovatieve docenten te laten worden.
Ik wens iedereen een leerzaam 2011 toe! Vol dromen en in alle gezondheid!
PS. Kaospilots in Nederland kennen we als Knowmads. Luister hier bijvoorbeeld eens naar Naomi en Pieter Spinder.
A brief introduction into why creativity is important in education and throughout our lives- as well as a few pointers on what it is (and isn’t!). There’s even a few simple, practical things you can do to become more creative yourself.
Collega Maarten Terpstra (GNR8) tipte mij via Yammer op de Ted Talk van Diana Laufenberg, een docent ‘American History’ in Philadelphia. Goed onderwijs gaat volgens haar om ‘experiental learning‘ (leren door doen), ‘empowering the students’ voice‘ en ‘embracing failure‘. Het onderwijslandschap is volgens haar verslaafd aan ’the culture of the one right answer’. De boodschap dat lerenden geen fouten mogen maken is een verkeerde!
Because learning has to include a amount of failure, because failure is instructional in the proces
..what learning can look like in a landscape where we let go of the idea that kids come to school to get the information but instead ask them what they can do with it. Ask them some really interesting questions, they will not dissapoint! Ask them to go to places, to see things for themselves, to actually experience the learning, to play, to inquire.
We [onderwijs] know how to this better, and it’s time to it better!
De boodschap onderschrijf ik en inspireert mij, net als haar enthousiasme!
Tot voor kort was ik op zoek naar de juiste titel voor mijn activiteiten bij de lerarenopleiding van Inholland. Op zoek naar mijn plekje binnen de organisatie, herkenning, erkenning. Ach, op een gegeven moment ben ik daar maar mee gestopt. Ik schijn niet in een hokje te passen. En sindsdien ga ik functieloos gebukt onder te veel functies en ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo lekker gefunctioneerd. Maar ja, er moet toch wat op dat visitekaartje. De free lecture The Best Job Title in the Worldvan Knowmads Educator Floris biedt uitkomst!
The best job title…
What makes a great job title? It tells others what you do, and at the same time toggles curiosity. And perhaps most importantly: a great job title supports you to feel free to do what you are best at.
De free lecture bestaat uit creatieve werkvormen die je helpen om je (kern-)kwaliteiten, talenten, dromen, doelen, etc. te inventariseren en te visualiseren, en daar uiteindelijk een ‘functieomschrijving’ bij te bedenken. Dit lijkt mij een uitstekende werkvorm voor studieloopbaanbegeleiding: natuurlijk wil je aardrijkskundedocent worden, maar wie ben jij als docent en waarom is het belangrijk dat jij met die kinderen aan de slag gaat! Misschien levert dat wel functieomschrijvingen op als ‘docent-innovator Mens & Maatschappij’ of ‘docent creativiteitsdeskundige betavakken’ of…Talenten kunnen maar niet genoeg benadrukt worden!
Free lecture Een free lecture is niets nieuws, maar de gedachte die hier achter zit inspireert mij en brengt mij op ideeën. Hoe zouden studenten en mijn collega’s reageren als zij een opdracht zouden krijgen om een dergelijke free lecture te ontwikkelen over hun passie en die boodschap te delen met de rest van de wereld. Hoe zouden ze reageren op de feedback?
At Knowmads we have a open source attitude. We love to create a world where people learn to become what they could be, rather than comply to criteria that do not fit them and their talents. Our free lectures help anyone with a can do, want to, and, love to attitude. We hope our approach will one day be present at schools around the world.
Fullan heeft het kort over de ‘Sputnik Shock’, eind jaren ’50, waarin de Amerikanen zich een hoedje schrokken dat de Russen als eerste in de ruimte waren, wat leidde tot grootschalige onderwijshervormingen in de VS. Het onderwijs kreeg de schuld.
De onderwijsvernieuwingen in de jaren ’60 die daarop volgde werden geïnitieerd vanuit een adoptieperspectief: vanuit onderzoek innovaties en curricula ontwikkelen, die verspreiden in het systeem en er dan van uit gaan dat deze vernieuwingen geadopteerd werden door de scholen. Op bladzijde 6 schrijft Fullan:
There was actually great pressure and incentives to become innovative, and this resulted in many schools adopting reforms that they did not have the capacity (individually or organizationally) to put into practice. Thus, innovations were adopted on the surface, with some of the language and structures becoming altered, but not the practice of teaching.
Herkenbaar, niet? Op bladzijde 7 maakt Fullan mij enthousiast over zijn boek:
The urgent reasons for reform are now familiar. The global society is increasingly complex, requiring educated citizens who can learn continuously, and who can work with diversity, locally and internationally. Although the source of blame varies, it is now an undeniable conclusion that the education system and its partners have failed to produce citizens who can contribute to and benefit from a world that offers enormous opportunity, and equally complex difficulty finding one’s way in it.
Sluit goed aan bij mijn zin! Fullan raakt zelfs mijn visie als lerarenopleider. Op blz.17 schrijft hij:
The preservice education of teachers does not prepare them at all for the complexities of educational change. And until recently, the plight and the potential of the beginning teacher have been ignored.
Mijn interesse is gewekt. Dit boek ligt de komende week op mijn nachtkastje.
This week I attended the Road To Copenhagen University ( R2C) meeting in Maarssen. Students from The Netherlands, Germany and Denmark were working out ideas and projects of parts of their manifesto, which they’ve created in December 2009, while driving electric scooters from the Netherlands to Denmark, to the Copenhagen Climate Change Conference. The manifesto is about the role that sustainable mobility can play in a more eco-friendly world (reference).
This meeting was a follow-up of the R2C-project. Five topics of the manifesto were selected: communication, education, Formula 1, automotive and green zones. The students signed up for a specific topic and got together in brainstorm sessions to come up with some concrete plans or ideas for the (near) future. I was invited as the ‘education expert’ (oh, well) to help out the students in the session about education.
At the bottom of this post I’ve embedded a video-impression of the workshop (in English, some in Dutch).
I noticed something interesting during the brainstormsession of the education group. They were coming up with ideas of how to reach and inform the pupils in primary and secundary education. They didn’t question the education system itself. And I somehow hoped they would, but I can’t actually blame them that they didn’t.
Disruption In their quest to realize a sustainable, eco-friendly world they were focussing their ideas to informing the pupils. Their goal was to create awareness and responsibility with the pupils. They came up with some great and creative ideas, like bringing in experts, organizing a special ‘awareness week’ in education, using social networking to connect with the pupils and simulation games. But the ideas were born out of their own experience of their education. And because it was a brainstorm session where anything goes, I thought: heck, let’s disrupt these young and creative brains.
So I asked them. How is this sustainable, eco-friendly world going to look like? There’s a whole lot of problems to deal with. Not only the environmental issues, but also interlinked dilemma’s like overpopulation, the effects of globalization and shortage of food. Who’s going to deal with these issues? Who’s going to invent the technology and social-economic concepts to deal with these issues? In the near future. In 2020. In 2050. We don’t know what the futures going to look like exactly. We do know it changes rapidly. What’s the worth of information in a society were the information available is increasing, doubletime! What’s the worth of knowledge you learn in education today in five years? Especially knowledge concerning sustainability and climate change.
Education 3.0 I complimented the students on their ideas, but I asked them if the educational system of today was the right system if they wanted the change that would be the results of their plans to be lasting. I talked about Education 3.0and knowmads. Two concepts I’ve learned about through the work of John Moravec and his weblog Education Futures. The concept of education 3.0 has since becoming part of my vision on education and learning. If you want to create awareness and responsibility with pupils and students, you’ve got to make them an active part of the solution. And if most of the solutions for a sustainable and eco-friendly world are probably not invented yet, we need people who are aware, feel the responsibility but also are able to be creative, innovative and work with people all over the world to come up with those solutions. Any time, any place. Knowmads. And to educate knowmads, you need an educational system that produces knowledge workers, with skills for designing the future. You need an educational system that can handle change.
And that’s an educational system that is different then the system the students experienced or are experiencing. Some of the students embraced this concept, others found it to big a change to handle. But they were all open minded, and that’s important. Let them start with creating awareness by pupils, and take if from there. I do hope they realize that the brainstorm session at the Road To Copenhagen was pretty much ‘education 3.0’ and that they were quite the knowmads themselves.
Mijn blog waarin ik aantekeningen, ideeën, gedachten en ervaringen verzamel. Over onderwijs, leren en creatieve technologie. Over projecten, evenementen en inspiratiebronnen. Over mijn eigen ontwikkeling als professional. Over gras dat groener is aan de overkant. Met hier en daar een off-topic momentopname.
